Es Mordche un de Gailsnickel
Die Geschichte "Es Mordche un de Gailsnickel" (Der Mordche und der Pferdehändler) lässt sich sowohl im Bergsträßer Anzeigeblatt als auch im Werk "Bensemer Plaschderstaa" (Bensheimer Pflastersteine) finden. Im Bergsträßer Anzeigeblatt erschien die Geschichte bereits am 7. Juni 1930, in der Monographie, welche Spenden für das neue Bensheimer Schwimmbad bringen sollte, erst im Februar 1934.
De Gailsnickel hot mit Gail gehannelt. Beim Oihannele do horrerse net schläächt genunk mache kenne, die Klepper, die Mährn, die Lohmfliggel, die Schinneeser un wie er se all zamme gehaaße hot. Awwer beim Verhannele do woarnse uff aamol Prachtgail, do woarnse Zuchtgail, do woarnse Rassegail, ächt Belgischer orrer Holsteiner Schloa. Korz un gut, mer hett glaawe kenne, es geebt iwerhaapt kaa bessere un schäinere Gail mäih uff de ganze Welt.
Soiner Zeit horrer aa dem Mordche fore poar Trumbel en Gaul oabgehengt. Den horrer dann speerer, wies Mordche inne is worn, for de sinsfache Preis lousgeschloa. En annere wie es Mordche hett velleicht soin Aerjer net vebeiße kenne orrer weer goar handgreiflich gäje de Gailsnidel worrn. De Mordche hot sich awwer goar nix oumäike losse un hot nor bei sich gedenkt: „Woart nor, Judd, dich krich ich doch noch!“
Anneme schäine Doa is de Gailsnickel am Haus vum Mordche vebeikumme. Der hot groad vor soiner Hausdeer gesoße un hot soin Klouwe geraacht. Wie er de Gailsnickel hot kumme sähe, isser ganz heeflich uffgestanne, hot soi Peif ausem Maul un soi Kapp vum Kopp genumme un hot gesoat: „Nickel“ horrer gesoat, „droi im Stall häwwich wirrer e Gailche stäih, ich glaab, däs weer äbbes for dich.“ De Gailsnickel hot awwer sou geduh, als dehter net räächt zieje. „Mit dem Schimmelche bin ich noigefalle, däs langt mer, es zwadde Mol krieschde mich net drou!“ Innerlich horrer sich awwer doch gefraat, dasses Mordche nix vun soim Räwach wißt un dasser wirrer mirrem ine Geschäft kumme kennt. Es Mordche hot awwer net nochgelosse: „Däsmol konnschde dich schadlous hoalte, moiner Ehr, es issen Stoatsgaul, gucktern ou, du werschd staune!“ Do hot de Gailsnickel korz gesoat: „Ich werd mern betroachte!“
„Hoalt!“ hots Mordche gesoat, „en Aageblick noch, ich will nor die Ladern holle, im Stall isses sackdunkel, do kennschde mer hifalle un oibieße. Woart bis ich kumm! Allaans iwernemm ich kaa Garandie!“ Mit dene Worte isser zu de Hausdeer noigemoacht. Er hot genaa gewißt, daß de Gailsnickel die Neigierd ploage un die Hoabgier blenne deht un dasser net oabwoarte kennt, bisser mit soine Ladern wirrer zerick weer. Er hots mit dere Ladern aa goar net sou eilig gehatte un hot sich erschd noch e Keppche Kaffee oigeschenkt un e Stick Limborjer dezu gässe.
Währenddem woar de Gailsnickel vor laurer Fraad iwwer däs neie Geschäft allaans inde Stall gange. Awwer kaum woar die Deer hinnerm ins Schloß geschnabbt, do horren e usichtboar Hand an de Kroz gepackt un horren vun aaner Eck in die anner geschmesse. Dann is uffem rumgebumbt worrn, dasser gemaant hot, soi letschd Stunn hett geschloa. „Däs is fors Schimmelche!“ hot e houhl Stimm gerufe. „Däs is fors Schimmelche!“ Un es horrem aans uff die Aagedeckel gehaawe, dassem es Feier aus de Aage gespritzt is. De Nickel hot gekresche wie en Buchmadder un hot gebitt un lamediert wie de Kribbel am Wäh. Es horrem awer nix gebatt. Zwische die Batsche noi hot die houhl Stimm gerufe: „Däs is fors Schimmelche!“
Wie endlich es Mordche mit soiner Ladern inde Stall kumme is, isser ganz betroffe stäih blewwe.,,Ach Gott, Nickel, wie siehschde dann aus? Woas isder dann bassiert? Häwwich der net gesoat, bleib drauß? Da - jetz häwwemers Maleer. Moiner Drei, du hoschd dich schäi vefalle. “ Do issem de Gailsnickel ganz veschunne un vekrakt engäje gefloge un hot nor noch däs Wort „Mord“ rausgebroacht.
Däs Mordche hot noch ganz besterzt dogestanne. „Es hett doin Dout soi kenne. Nickel! Awer, däs muschde mer zugäwe, mich trifft kaa Schuld, ich häbb dich bei Zeit gewarnt! “
Mer hetsem wäiklich glaawe kenne, dasses soin Ernschd weer, wammer net soi spizbiewische Aage gesähe hett, wuer in die hinnerschd Eck vum Stall geworfe hot. Dort hot soin Gräischder, der Jockel, geschdanne un hot sich de Bauch gehoalte vor Lache.
De Gailsnickel hot soi Läbdoag kaa Gailche mäih beim Mordche oisähe wolle. Un wannems Mordche uff de Gaß be gäjend is un horrem mirrem dreiherzigste Gesicht vunde Welt gesoat: „Nickel, ich häbb wirrer e Gailche im Stall stäih“, do horrer gemoacht, als heerern net vestanne un is weirergerennt. Awwer in Gedanke horrer die Hand an soiner Kroz un die Fauschd uffem Kopp un inde Rippe gespiert un die houhl Stimm ges häjert: „Däs is fors Schimmelche!“