Inde Heckewertschaft
Die Geschichte "Inde Heckewertschaft" (In der Heckenwirtschaft) lässt sich sowohl im Bergsträßer Anzeigeblatt als auch im Werk "Bensemer Plaschderstaa" (Bensheimer Pflastersteine) finden. Im Bergsträßer Anzeigeblatt erschien die Geschichte bereits am 8. November 1930, in der Monographie, welche Spenden für das neue Bensheimer Schwimmbad bringen sollte, erst im Februar 1934.
Es gäiht nix iwwer soue Heckewertschaft! Erschdens is mer do unner soines gleiche un zwaddens kammer kumme wie mer groad gäiht un stäiht, veschdanne. Un wißter woas? Woas do gebabbelt werd, do stäkt manchmol mäih dehinner, wie in dem houchgeischdige Zeig, wu inde grouße Wertschafte vezabbt werd. Do werd wenigstens noch vunde oalde Zeire vezäihlt, vun Leit, wu mer sich als Buu noch dron erinnern konn un iwwerhaapt, wies frieher mol in Bensem ausgesähe hot. Do häwwich vorgäschdern aneme Disch gehockt, wu sich zwaa ächde Bensemer Worzelbäjer iwwer die gut oald Zeit unnerhoalde häwwe. Alle megliche Stickelcher häwwe die gewißt. E Poar devu häwwich noch behoalte un willse do zum beschde gäwwe: Sällemol hett hier in Bensem en oalder Hannelsmann gewohnt. Der hot e Fraa gehatte; die woar mit alle Fehler behafd wu mer sich nor hot denke kenne. Uffem aane Aag woarse schääl, en Buckel hotse aa gehatte un wannses Maul uffgeduuh hot, hot mer Angschd kricht, se deht aam mit ehrer Raffel de Kopp oabbeiße. Souen Utzvoggel wu mit dere ehrm Mann gut befreund woar, hot den mol aus Spaßerei gefroagt: „Hoschde dann kaa schäineri Fraa gefunne?“ „Ich häbb net uff die aißerlich Scheenheit geguckt - moi Fraa is innerlich schäi, veschdanne!“ Do horrem der Spaßvoggel gesoat: „Ei waaschde woas? - Do deht ich se wenne!“ - Mer häwwe uns noch net richdig ausgelacht gehatte, do hot schun de Anner äbbes neies prodeziert. In Bensen weer mol en Mann gewääst, wu souen Massik vunneme Gaul gehatte hett. Aamol horrer sich aa druffgehockt. Kaum woarer druff, do is de Gaul mirrem dorchgange. Er is groad mirrem iwwer die Middelbrick die Stadt noi kajackert, do horrem de Jean ganz veschrocke zugerufe: „Ei Kall, wu witte dann naus?“ „Waaß ichs?“ hot de Kall ganz klaache zerickgerufe un woar glei druff um die Eck veschwunne. - Dann sin die zwaa aa uff die Boledik ze redde kumme. Se häwwe vezäihlt, wies frieher als bei de Stadtroatswoahle zugange is. Do hot sich mol en oalde Handwerksmoaschder ufsstelle losse. Er hot iwwer vierdausend gedruckde Woahlzeddel zwaa vun soine Geselle gäwwe un horren gesoat: „Sou, die vedaalder heit inde Stadt, Awwer uffgebaßt, daß jeerer vunde Bäjer aan krieht. Un wannder Dorschd häbbt, dann gäiht in die Wertschaft vum Valdin un trinkt aan. Wanner froagd, soagt nor, moje keemt ich un deht alles glatt mache. Sou gäje zwaa is der oald Moaschde in die Stadt noi, weiler sich bei de Wählerschaft mol sähe losse wollt. Do issem uffgefalle, dassen kaan Deiwel ougehoalte hot. Uff aamol sinnem e poar vun soine Speezel begäijend. Die sin ufsen zu kumme un häwwen ganz erstaunt gefroagt, wie däs weer, er deht doch im Bläädche als Stadtroatskandidat stäih un nerjens wu weer en Woahlzeddel vunem zu säihe. Do is unserm Moaschde e Stalladern uffgange. Er is im Valdin soi Wertschaft gerennt un do häwwe soi zwaa Geselle gehockt, alle zwaa krottevoll. Die Päckelchin, wu die Woahlzeddel droi woarn, häwwese uner ehrm Berzel leihe gehatte, „daß merse net vegässe dehn!“ häwwese zor Enschulligung gesoat. An dem Doa is der oarme Handwerksmoaschde, wu sich schun als Stadtroat gefiehlt hot, sauwerche dorchgefalle. – „Ja“, hot do de Anner vun dene am Dich gesoat, ich häbb aa schun drou gedenkt mich mol geläjendlich als Stadtroat ufsstelle ze losse. Awwer däs in de Boledik rummache is net sou leicht. Ja, wammer wißt, woas mer glei mache mißt, wammer Aaner weer, wu waaß, woas er glei mache muß, wanner alles wißt, ja dann, dann deht ich mers jo gefalle losse. Awwer sou? - Jou! Woas brauch mer sich do drum ze reiße. Ich häbbs doch sou schenner. Als oafacher Bäjer kammer inde Wertschafde schenne un kridesiern wie mer will. Do häijern aam die Leit aa gäärn zu, veschdanne. Awwer wammer mol do owwe hockt, isses dodemit aus. Do muß mers Maul hoalde, weil mer ande Vehältnisse doch nix ennern konn. Un es dauert net lang, do haaßts vun aam: „Der Koppnicker, erschd kreischder die Wertschafd voll un jetz waaßer net, woaser babble soll.“ Mit oam Wort - uabhengig soi isse schäine Sach. Wie die noch weirer-babble wollte, is de oald Hinsel roikumme. Ehr kennt jo den oalde Klobber! woas der bet, is gelooge. Der hot aa vunde oalde Zeire vezäihlt. Mer sin ganz schwazz un bloo worrn. „Ja“, horrer gesoat: Meer gedenkts noch wie heit, wie als de oalde Saaldenzer Knie soi Saal iwwer de Maiktplatz gespannt hot. Aamol horrers awwer vunde Spitz vum Termche vum oalde Rothaus bis riwwer ande Schornschdoa vum „Trauwe“ feschdgemoacht gehatte. Däs Saal woar sou houch, daß mer den klaane Zwoggel kaum hot sähe kenne. Un wißter woas? - alsou, woas ich jez vezäihle duh, is die puur Woahret, veschdanne. Glaabts orrer net, wäiklich woahr, wie der mädde usfem Saal geschdanne hot, horrer sich uff aamol ande aijene Krawatt kricht un hot sich schwäwend in die Lufd nausgehoalte. Däs woar noch Kunschd, veschdanne. Sou äbbes sieht mer heit im gräischde Zerkus net mäih!“ Un wie speerer die Saaldenzern uffem Ritterplatz vum Saal gesterzt is, do häwwichse mit de zwaa Hend unne uffgefange un häbbse ganz duusemaa wirrer uff ehr Baa geschdellt. Helene hot die domols gehaaße“, hot der Aane vum Disch gerufe. „Wäje dere häwwe sich doch zwaa Bensemer mol gäjeseitig doutschieße wolle. Bei dem Tunell häwwese awwer nor zwaa Stobbe uffde Pischdole gehatte. Un in dem Aageblick wu der Aane lousgeknallt hot, hot en guurer Froind dem Annern e Aik ande Kopp geschmesse. Wie der die gääl Brieh hot laafe sähe, isser hinner sich higeblumbst un hot gekresche wie en Buchmadder: „Hälfd mer, ehr Leit, hälfd mer, ich bin dout, ich bin dout.“ --
Sou is aa oald Stickelche nooch em annern droukumme. Es woar wäiklich en vegniegde Owend. Un wie ich sou gäje aanse haamkumme bin, häwwich noch die Stäh nuff laut lache misse. -
Es gäiht hoalt nix iwwer soue Heckewertschaft. Do werd geschennt un gelacht. Schenne un Lache isses Gäijestick vum Esse un Drinke.
Esse un Drinke hällt Leib un Seel zamme.