Zum Inhalt

De Moaschdeschuß

Die Geschichte "De Moaschdeschuß" (Der Meisterschuß) lässt sich sowohl im Bergsträßer Anzeigeblatt als auch im Werk "Bensemer Plaschderstaa" (Bensheimer Pflastersteine) finden. Im Bergsträßer Anzeigeblatt erschien die Geschichte bereits am 13. Juni 1930, in der Monographie, welche Spenden für das neue Bensheimer Schwimmbad bringen sollte, erst im Februar 1934.

In friehere Joahrn woar als in Bensem e Klibbche beisamme, wu, wannse wu woarn, duschuur es grouße Wort gefiehrt häwwe. Es woarn sou richdige Seckelbatscher un Gääleriewerentner. Hinne häwwese jo net houchgekennt, awwer Brollches gemoacht häwwese uff Präß. Sou häwwese aa zamme e Joagd gepoacht. Sundoags Moijens sinse dann, die Flint iwwerm Buckel, ehr Joagdhind ande Loin, de Joagdstock inde Hand un e grii Schizehiedel uffem Kopp mädde dorch die Stadt gange. Alle Leit häwwes wisse misse, dasse sich häwwe e Joagd leichde kenne.

Sou sinse aa mol wirrer zammenaus gemoachd gäije Zell zu wu ehr Joagd geläje hot. „Du Andrees“, hot de aane gesoaht, „hoschde aa doim Zeller oubefohle, dasser uns heit foren Hoas soije duht? Mer wolle uns doch moije frieh beim Photegroaph oabnemme losse un do muß doch e Hääsel vor uns leije.“ „Wie ich den kenne duh, horrer schun gesoigt, veloß dich druff.“ „Awwer nor for de Noutfall“, hot de Jakob dezwische noilawenzelt. „Ich hoff doch for moin Daal, daß ich heit mol zum Straach kumm un soue pasellig Hääsel wäkbuze duh.“ „Mer kann die Worschd net esse, ehnder daß die Sau geschloachd is“ hot de Chrischdoph in soin Boart gebrummt. „Ich for maan Daal glaab an goar nix mäih. Däs werd die Beit gäwwe, veloßt Eich druff. Seitdem der Bolleseemer do hinner uns mitgäiht, häwwich immer's Zugucke. Der vejoagd aam mit soim veele Gebabbel die ganze Hoase. Heit orrer nie. Wann ich heit net...“ „Sei doch net sou hassadig, Chrischdoph, mer häwwe jo aa noch nix haamgebroachd.“ „Babbelt Eich kaa Franze ans Maul. Wann ich heit nix schieß, kenntermer de Howwel aus-bloose. Do bleiwich Sundoags Moijens dehaam un schloof mich mol richdig aus, veschdanne.“ „Ja no“, hot de Kall hinne spettig gesoat, wißter, zueme guure Schuß muß mer geborn soi. Wem däs Schieße net im Blut leiht, der muß die Griffel devu losse, dem nitzt es beschde Ziele nix. En Aeisel bleibt en Aeisel, un wanner im Gaasestall uff die Welt kumme is. Ich for maan Daal, wann ich moin Doa häbb, schieß ich e Mick vunneme Kuhschwanz runner, ohne daß die's mäikt.“ „Gä, du Sprichklobber, spann dich net sou, deer glaabt kaaner nix mäih. Uns kannschde net veduwwagge. Dehaam häwwe alle Buuwe Määrwel. Bei uns haaßts beweise!“ „Ich werd die Sach schun befummele, veloßt Eich druff!“

Unner allerhand sou Gespreeche sin die vier Bensemer Joagdelbrierer nooch Zell kumme, ehnder dasses gemäikt häwwe. Owwe, ande Lind hot schun de Zeller Mann uffse geluhrt, wu de Andrees dorthi bestellt gehatte hot. „Is alles in Ordnung?“ „Alles“, hot der druff gesoat un hot geschmunzelt. „Moin Jingschder is schun drowwe!“ „Horrer aan?“ „Ja, awwer en bissel kräßbädige, mer häwwe hoalt kaan annern kriche kenne.“ „No mer werrn sähe. Velleicht brauchemern net, do lossemern wirrer laafe.“ „Sou, jetz wollemer uns mol vedaale.“ Die vier Bensemer Jäjer häwwe sich vedaalt un sin de Hang nuff, die Flint schußbereit, de Hals vorgestreckt wie en oalde Gaasbock, die Stern in Runzele geleckt un die Aage zugepätzt, als deht vun dem Joagdgang do ehr ganz Läme oabhenke.

Es hot sich awwer kaan Schwanz sähe losse. Wiese sou ande zwaa Stunn rumgeloffe woarn, hot uff aamol de Chrischdoph die Wut gepakt. „Die Hoase kennemer allminanner de Buckel nunnerritsche“, horrer gesoat, „awwel hots bei mer dreizäih geschloae. Ich Stoppelkalb, ich iwwerzwäiges, loß mich doch net vun dem schläächde Veehzeig zum beschde hoalde!? Däs langt mer haufes for heit. Die Hoase kenne wäje moiner hupse, die Baschgert, die haam-dickige; do weer ich doch en Hornäisel, wann ich mich vun dene noch lang fobbe losse wollt.“ Er hot soi Flint inde Kläi geschmesse, hot sich denäwe gehockt un in aaner Vezweiflung an soim grouße Schnorres rumgedreht, daß die Spitze wie zwaa Heekelnoadele devugestanne häwwe.

Iwwere Weil is de Jakob ganz duckmaisig ougedrollt kumme. Er hot sich mit soim Sackduch iwwer die Stern gewischt un hot e poarmol vor sich hiegebrummt. „Ich bin ganz rack vun dem veele ruff un runner“, horrer gesoat, „maanschde, ich hett aan Hoas gesähe? Die sin groad wie wäkgebloase. Meecht nor wisse, wu die heit rumfääje.“ Do is aa schun de Kall mit dem Zeller Mann ougedroddelt kumme. Näwer dem is en klaane Buu hergemoachd un hot en oalde Sack getroae, wu äbbes inwennig rumgezawwelt hot, als heerer e Ferkelche droi.

„Alla“, hot de Andrees dene drei zugerufe. „Raus mirrem, binnen ou, daß mer wenigstens äbbes häwwe, wammer hoint Owend haam kumme!“ Un de Zeller Mann hot inde Sack gegreffe un hot en grouße struwwelige Hoas rausgezooge, wu aneme dicke Loinche feschdgebunne woar. Aneme junge Quätschebeemche häw-wese den oarme Trobb ougeknibbelt. Dann hot de ganz Veoin unner sich geloust, wiese hinnenanner zum Schuß keeme. De lange Chrischdoph hot de erschd Schuß gehatt. Getroffe horrer nadierlich nix. De Hoas hot wie verrickt am Bennel rumgerobbt. Do hot schun de zwadd lousgeknallt. Er hot awwer nor e poar Aeschdelchin vun dem Quätschebeemche oabgeschosse. Jetz woar de Jakob ande Reih. „Hurrah, die Ente“, häwwe die annern aus Spasserei gerufe, weilse gewißt häwwe, daß die Linksdatsch mit dem aane schääle Aag doch nix treffe deeht. „Jakob, hoalt die Lufd oi!“ -Batsch - vier Meerer vum Hoas is de Staab in die Häih geflooge. „Der is moi“, hot de Andrees gerufe; hot ougeleckt geschosse un bums horrer uff soim Hinnern gehockt. Jez hot däs Groußmaul, de Kall es Gewehr ougeledt. „Däs weer gelacht“, horrer ge soat, „wammer däs bissel Hääsel do net treffe kennt. Nor Owachd, der krieht mädde uffs Pläß gezielt, ich schaff sauweri Aerwet, vesschdanne. Liewer Schwan, du werschd ball Verreckelches speele, wer mer in die Klubbe sellt, der hot de Ruus!“ De Kall hot lang gezielt, bisser geschosse hot. Endlich hots gekracht- unde Hoas mitsamt em Strick is, woas gischde, woas hoschde, de Hang nuff kaijackert. De Kall hots Loinche getroffe gehatte. Do sin alle viere ausschierig worrn. Se häwwe sich gebickt un mit dem, woase groad Dewischd häwwe, mit Staa un Sticker vun oalde Blumeschärwe un Kaffeetasse häwwese uff den oarme Hoas gezielt. Der hot awwer soi Schwenzel kerzegroad in die Häih gehoalte un hot däs gedenkt, woasem die Bensemer Jäjer noochgerufe häwwe, wie er inerer Ackerfoig veschwunne woar.